Heel moeilijk om aan deze blog te beginnen…. Mede doordat ik in mijn vorige blog schreef dat we een beetje ademruimte zouden hebben tot en met half Mei en ze dan weer opnieuw zouden gaan kijken naar hoe het ervoor zou staan met de kanker en of opnieuw behandelen weer een optie zou zijn.
Nu kreeg pa een aantal weken geleden toch weer steeds meer pijn aan zijn heup en knie en na een aantal onderzoeken in het ziekenhuis kregen we afgelopen woensdag 21 April het eerste teleurstellende bericht te horen dat de kanker eigenlijk weer compleet terug was en misschien nog wel erger dan de eerste keer dat ze het ontdekten. Als we niet direct iets zouden doen aan de situatie zou het eerder over weken dan over maanden gaan wat we nog over hebben aan tijd met elkaar. Er werd meteen ingezet op chemo zodat we nog kostbare tijd zouden kunnen winnen!
De volgende dag gebeurde er helaas nog iets verschrikkelijks wat wij niet hadden kunnen voorzien… Pa had vanaf de ochtend veel pijn bij zijn middenrif wat achteraf gezien bij zijn bovenrug vandaan bleek te komen. Het was zo erg dat hij in de loop van de dag werd vervoerd naar de spoedeisende hulp waar hij uiteindelijk de kracht over zijn gehele onderlichaam heeft verloren. De kanker heeft zijn rug dusdanig aangetast en op zoveel plekken gebroken dat er een dwarsleasie heeft plaatsgevonden waardoor hij van onder zijn borst nu dus niet meer over zijn lichaam kan beschikken. Wij vinden het heel erg dat het niet gegund is dat hij zijn laatste tijd niet gewoon mobiel door mag brengen maar hij vanaf nu dus aan zijn bed (en soms een speciale rolstoel) gekluisterd is. Ook heeft hij hierdoor continu zorg nodig.
Helaas hield het hierbij niet op en na een weekend in het ziekenhuis te zijn geweest is er maandag na een gesprek met de arts besloten dat het niet wenselijk is de chemotherapie die nog gepland stond door te laten gaan. Doordat hij er nu een dwarleasie bij heeft gekregen zijn de artsen bang dat de chemotherapie meer slechts dan goeds zal doen en dus averechts zal werken. Dat betekend dat pa uitbehandeld is… Vanaf dat moment is alles in werking gesteld om hem zo snel mogelijk thuis te krijgen. Een speciaal bed waar hij op kan liggen en naast dat er 24 uur per dag iemand aanwezig moet zijn ook nog thuiszorg voor medische zorgtaken. Afgelopen maandag 3 Mei is hij dan eindelijk weer thuis gekomen.
Vanaf dit moment gaan we proberen nog zoveel mogelijk mooie momenten samen mee te maken. Er zijn nog een aantal wensen vanuit ons en pa waarvan we hopen dat ze nog mogelijk worden. Hij zou heel graag nog de examenuitslag van Rachel meemaken op 10 Juni en het vieren van de verjaardagen van Rachel en Jayden op 26 Juni. Deze data lijken nu helaas alleen best ver weg. Ook zouden we graag nog een keer uit eten gaan met zijn allen evenals dat mijn vader nog een keer met ons naar Walibi zou willen. Dit alles zou hij wel aangepast vanuit een rolstoel moeten meemaken maar zou alsnog zoveel voor ons betekenen. De corona maatregelen lijken alleen roet in het eten te gooien. De restaurants en pretparken zijn nog niet open en deze dingen zouden echt wel op zeer korte termijn plaats moeten vinden. Wij zijn dus hard bezig met oplossingen vinden om dit alsnog mogelijk te maken, financieel gezien maar ook praktisch gezien in verband met het reizen in een rolstoel en het feit dat deze plekken nog gesloten zijn. We proberen hiervoor ook contact te leggen met verschillende stichtingen of hun ons nog iets kunnen bieden.
Voor vrienden en kennissen die Theo graag nog een keer zouden zien is er mogelijkheid langs te komen. Als je je geroepen voelt zoek dan even persoonlijk contact met hem via facebook of whatsapp en dan kunnen jullie een afspraak inplannen.
We willen voor nu iedereen die al een donatie heeft gedaan heel erg bedanken hiervoor. We hebben hierdoor wat extra ademruimte gekregen want de kosten lopen momenteel steeds hoger op nu er meer zorg nodig is en er meer geregeld moet worden. Ook de mensen die andere dingen hebben geregeld voor pa willen wij hier heel erg voor bedanken.
